Μετά την πορεία

Τριάντα πέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τριάντα πέντε χρόνια αγώνων για μια ποιοτικότερη δημοκρατία αλλά και καπηλείας του νοήματος της ημέρας.

Η πορεία κύλησε ήρεμα και ωραία, είχε παλμό και ουσία. Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι η καλύτερη για την πολιτεία μας. Τα συνθήματα εκείνων των ημερών θα μπορούσαν να φωτίσουν το μονοπάτι για την έξοδο από την δίνη των σκανδάλων και της διαφθοράς. Πέραν αυτού, η προάσπιση του κύρους της δημόσιας παιδείας και η εγκαθίδρυση σύγχρονου συστήματος ουσιαστικής κοινωνικής πρόνοιας φαίνονται ως προέκταση τους.

Η μέρα αυτή ευαγγελίζει τα θεμελιώδη ιδεώδη της σύγχρονης δημοκρατίας. Ωστόσο βλέπουμε θλιβερές εικόνες. Βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα, παρατάξεις και φοιτητικές οργανώσεις να καπηλεύονται την έκβαση του αγώνα των φοιτητών. Οι αθλιότητες της ΠΑΣΠ με την σημαία, οι αθλιότητες των κρανοφόρων στην Πολυτεχνική της Θεσσαλονίκης μόνο καλά σημάδια δεν είναι. Η μεγαλύτερη πληγή του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι η είσοδος των κομμάτων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κομμάτων που το καθένα θέλει να ιδιοποιηθεί την νίκη της δημοκρατίας. Ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, ούτε κανένας φοιτητοπατέρας, εργατοπατέρας ή εθνοπατέρας έδιωξαν την χούντα. Ο ενωμένος λαός και η βούληση του για ελευθερία καθάρισαν το τοπίο από το μίασμα των φασιστών.

Διάβασα την ανάρτηση του κ. Πήττα, στην Στήλη Άλατος.

Της γενιάς μας τα πολυτεχνεία είναι ο αγώνας για την ποιότητα της δημοκρατίας, για ουσιαστική παιδεία και όχι κατάρτιση. Για προστασία των κοινωνικά αδύναμων. Για εκδίωξη της κομματοκρατίας και των δινών που επιφέρει. Για ενεργό ρόλο στην κοινωνία. Για προστασία του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου.