Ο τελευταίος άνθρωπος και το σήμερα

Ο Φρίντριχ Νίτσε μέσω των παραβολών του Ζαρατούστρα ορίζει τον άνθρωπο ως το τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στο ζώο και τον υπεράνθρωπο. Ο υπεράνθρωπος αποτελεί την ιδεατή κατάληξη του ανθρώπου. Ο τελευταίος άνθρωπος είναι η χειρότερη μορφή του.

Ο υπεράνθρωπος είναι απαλλαγμένος από πάθη, είναι ελεύθερος στην ψυχή και στο πνεύμα. Κοιτά μέσα του και όχι προς τον ουρανό. Αγαπά το είναι του ως μέρος του σύμπαντος και όχι επειδή είναι δικό του. Η πορεία προς αυτόν όμως είναι μία, πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Θέλει σθένος και πολλές θυσίες.

Ο τελευταίος άνθρωπος είναι μέρος μιας μάζας, άβουλος, έρμαιο των καταστάσεων. Είναι αυτός που κατέχει το ελιξίριο της αθανασίας χωρίς να έχει καταλάβει ότι είναι ήδη πεθαμένος.

Η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και η επίτευξη του επίπεδου κόσμου (κατά Τόμας Φρίντμαν) τείνει να δημιουργήσει πέρα από ευκαιρίες επαγγελματικής καταξίωσης και στρατιές τελευταίων ανθρώπων. Η ευημερία, η εύκολη από υλικής απόψεως καθημερινότητα και η έλλειψη ουσιαστικής πνευματικής εκπαίδευσης του σύγχρονου ανθρώπου του δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι έχει βρει αυτό το ελιξίριο, πως είναι ο θεός μέσα στον περίγυρό του. Πριν όμως πέσει το φταίξιμο σε εξωγενείς παράγοντες ας κρίνουμε τους εαυτούς μας.

Θεματοφύλακας των αξιών είναι ο καθένας μας. Η μετάβαση στο στάδιο του υπεράνθρωπου χρειάζεται ως πόρους τους ανθρώπους, ως σώματα και πνεύματα, ενωμένα και αδιαίρετα. Αυτοί θα είναι οι φορείς των αξιών. Αυτές οι αξίες πηγάζουν και καταποντίζονται εντός μας. Ο υπεράνθρωπος θα έρθει σαν αστραπή και θα φωτίσει το βαμμένο μαύρο σκηνικό του τελευταίου ανθρώπου.