Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Επάνοδος

Μήνες έπειτα από την τελευταία ανάρτηση, πλουσιότερος με εμπειρίες τυπωμένες βαθιά στο υποσυνείδητο. Ο στρατός αποτελεί την μαύρη τρύπα του νέου ανθρώπου, τρύπα πού όπως και στο άπειρο έναστρο σύμπαν κατασπαράσσει κάθε τι που θα την πλησιάσει.

Δεν μπορώ να πω πως πέρασα τραγικά αυτούς τους μήνες της υποβάθμισης της πνευματικής μου οντότητας. Είχα και νέα ερεθίσματα πρωτόγνωρα για την καθημερινότητα μου. Παράξενο να μην μπορείς να διαβάσεις ούτε μια εφημερίδα. Παράξενο να κοιτάς μια γωνία και να περνάνε έτσι από πάνω σου λεπτά, ώρες, μέρες.

Ο Έβρος είναι το τέρμα της ανθρώπινης λογικής υπόστασης για τον Έλληνα στρατιώτη. Είναι η αρχή της κτηνώδους επιβίωσης με μόνους στόχους το φαγητό, τον ύπνο και την τουαλέτα.

Δέθηκα με δύο τρεις ανθρώπους. Σιχάθηκα δεκάδες και μου έμειναν αδιάφοροι εκατοντάδες. Κούραση για το τίποτα. Σε δουλειά να μην βρισκόμαστε. Το πιο δύσκολο είναι η επανένταξη στο κοινωνικό σου είναι. Βρες δουλειά, βρες λεφτά, βρες βρες βρες. Βρες μια άκρη να ακουμπήσεις να πάρεις αυτήν την βαθιά ανάσα για να αρχίσεις να παλεύεις με το τέρας του Ελληνικού κράτους.

Και εδώ είναι που μπαίνουν τα ερωτήματα. Να παλέψω για τις πενταροδεκάρες ή να τα βροντήξω και να πάω στα ξένα. Να κάνω καριέρα ή να αρκεστώ στα ολίγα. Να με πάρει το ρεύμα και μένα και να τελειώνω ή να αντισταθώ. Τι είναι προτιμότερο; Ερωτήματα κενά, ερωτήματα άνευ σημασίας;