Την περασμένη εβδομάδα έγινε αυτό που ζητούσαν αρκετοί κύκλοι στην χώρα μας. Ύστερα από αρκετό καιρό, η καινούρια πλέον κυβέρνηση απέσυρε το βιβλίο ιστορίας και το έβαλε στο χρονοντούλαπό της. Δεν είμαι ούτε ιστορικός ούτε εκπαιδευτικός. Όσο δεν είναι αρεστό ξένοι να καπηλεύονται στοιχεία του Ελληνικού πολιτισμού άλλο τόσο αποκρουστικό είναι να παρατηρούνται οι διάφοροι πατριδοκάπηλοι-Ελληναράδες στην ΤV. Και δεν μιλώ μόνο για τους "δεξιούς" τους οποίους αφορίζουν οι "αριστεροί" αλλά και για τους δεύτερους οι οποίοι χρησιμοποιούν κατά τον ίδιο τρόπο την λαϊκή βούληση.
Ο νέος υπουργός παιδείας κρίνοντας ως εκλεγμένος άρχων ή θέλοντας να διώξει την καυτή πατάτα από τα χέρια του αποφάσισε να αποσύρει το βιβλίο. Το βιβλίο αυτό δεν ήταν τυπομένο. Τα παιδιά είναι στα σχολεία δύο εβδομάδες τώρα και δεν πρόκειται να διδαχθούν ιστορία για αρκετές ακόμα. Το ερώτημα εδώ είναι "που βρίσκεται η συνέχεια του κράτους; Και ακόμα χειρότερα γιατί δεν υπάρχει όταν η πριν και η μετά κυβέρνηση προέρχονται από το ίδιο κόμμα;". Αυτά για την κυβερνώσα παράταξη.
Η εκκλησία (προσοχή άλλο εκκλησία και άλλο θρησκεία) έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα από την απελευθέρωση και την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Συνετάχθει αρκετές φορές με άνομα και αντιδημοκρατικά καθεστώτα και χρησιμοποίησε χειρότερα και από τους πολιτικούς την νοημοσύνη των πολιτών. Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο οποιοσδήποτε ιεράρχης (με όλο τον σεβασμό) να διεγείρει πάθη και να έχει απόψεις επάνω σε επιστημονικά θέματα. Για αυτά υπάρχουν οι επιστήμονες. Ο καιρός της θεοκρατίας έχει παρέλθει.
Η αντιπολίτευση σε όλο της το φάσμα. Είναι τραγικό να βλέπεις αυτοαποκαλούμενους και αυτοπροσδιοριζόμενους δημοκράτες και αριστερους να συμπεριφέρονται χειρότερα και από τον τελευταίο συντηριτικό. Εκεί που φώναζαν όλοι να φύγει το βιβλίο όταν έφυγε αλλάξανε γραμμή πλεύσης κάποιοι και κάποιοι άλλο ως νικητές στο πλευρό της εκκλησίας (βλέπε Καρατζαφέρη) αλλάλαζαν.
Και όλοι αυτοί μαζί στην κιμαδομηχανή της τηλεόρασης να βγάζουν κορώνες υπέρ του έθνους και των πολιτών. Σέβομαι ως δημοκράτης την ετυμηγορία του λαού αλλά υπάρχει έλλειμα σοβαρότητας σε αυτούς που αυτήν την ώρα αλληλοκράζονται στα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Η ιστορία και η δημοκρατία δεν ανήκει σε κανέναν, σε καμιά παράταξη, σε κανένα κόμμα, σε κανένα πολιτικό.
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007
Επόμενη σελίδα
Χτες, μετά από ένα μήνα αρκετής προσπάθειας τελείωσε η εξεταστική περίοδος. Ήταν ιδιαίτερη διότι δεν έκανα το τρελό διάβασμα των άλλων εξεταστικών, όμως από ότι φαίνεται έχει καλά αποτελέσματα. Άλλο ένα στοιχείο ήταν ότι αρκετές φορές λόγω της έλλειψης του τσιγάρου δεν είχα την αυτοσυγκέντρωση ορισμένες στιγμές να σκύψω το κεφάλι στο βιβλίο. Ωστόσο τελείωσαν αυτά και πάμε για άλλα.
Τις τελευταίες δύο τρεις μέρες έχουν συμβεί πράγματα τα οποία προσφέρουν τροφή για την συγγραφή σχολίων. Πράγματα τα οποία κάνουν τον Έλληνα πολίτη να κλάψει και να γελάσει μαζί. Και στο τέλος να αποφασίσει να μην ασχοληθεί ξανά με κανένα από αυτά τα θέατρα που βγαίνουν στην τηλεόραση. Αλλά οι υποχρεώσεις της εξεταστικής δεν μου έδωσαν χρόνο.
Τώρα, σειρά έχουν η ξεκούραση, η περισυλλογή, τα αποτελέσματα πάνω από όλα και πολλή κουβέντα.
Τις τελευταίες δύο τρεις μέρες έχουν συμβεί πράγματα τα οποία προσφέρουν τροφή για την συγγραφή σχολίων. Πράγματα τα οποία κάνουν τον Έλληνα πολίτη να κλάψει και να γελάσει μαζί. Και στο τέλος να αποφασίσει να μην ασχοληθεί ξανά με κανένα από αυτά τα θέατρα που βγαίνουν στην τηλεόραση. Αλλά οι υποχρεώσεις της εξεταστικής δεν μου έδωσαν χρόνο.
Τώρα, σειρά έχουν η ξεκούραση, η περισυλλογή, τα αποτελέσματα πάνω από όλα και πολλή κουβέντα.
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007
Ασκήσεις Ηρεμίας
Χτες το βράδυ είπα να παρακολουθήσω την πρώτη εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στο Alter με σκοπό, όπως αρκετοί από μας, να ενημερωθώ για δύο θέματα που εγείρουν το ενδιαφέρον μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Το πρώτο είχε να κάνει με κάποια περίεργα φαινόμενα στην καταμέτρηση των σταυρών. Δεν με ενδιέφερε και τόσο. Κουβέντα για μπέρδεμα. Ύστερα παρουσίασε ένα βίντεο από μια συνάντηση μουσουλμάνων της Ξάνθης που αυτοαποκαλούνται Τούρκοι. Εκεί για μένα ήταν η καυτή πατάτα.
Η συνάντηση αυτή συνέβη προεκλογικά με σκοπό την τόνωση του τουρκικού φρονήματος, όπως φάνηκε από τα λεγόμενα των παρευρισκομένων, των πολιτών της περιοχής ώστε να μην "σταυρώσουν" χριστιανούς υποψηφίους. Υπήρχε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα στην κουβέντα τους. Οι Έλληνες χαρακτηρίστηκαν γκιαούρηδες, οι μουσουλμάνοι οι οποίοι δεν θα συμμορφώνονταν με την λογική "Τούρκος ψηφίζει Τούρκο" έπρεπε να παραγκωνιστούν κοινωνικά σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Πράγματα ανήκουστα! Μέχρι και το αιδοίο της μητρός μας έφτασαν να μελετήσουν μέσα στο εθνικιστικό τους παραλήρημα
Και τώρα οι κρίσιμες ερωτήσεις. Για ποιο λόγο παίρνουν τέτοια τροπή τα πράγματα; Η πολιτεία τι έχει πράξει για την κοινότητα των μουσουλμάνων; Και αρκετά άλλα. Ως μια ευπρεπή ευρωπαϊκή δημοκρατία υπάρχει πολιτική για την μειονότητα των μουσουλμάνων. Ωστόσο οι δύο μεγάλες παρατάξεις με ψηφοθηρικούς σκοπούς γκρεμίζουν σε κάθε προεκλογική εκστρατεία την όποια μειονοτική πολιτική εφαρμόζουν κατά την διάρκεια της τετραετίας. Πέραν τούτου, οι μη ολοκληρωμένες αυτές πολιτικές αλλά και κάποιοι τουρκογενείς οι οποίοι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία των μουσουλμάνων δίνουν μεγαλύτερη ισχύ στο τουρκικό προξενείο. Τι κάνει η πολιτεία για το τουρκικό προξενείο το οποίο λύνει και δένει στην περιοχή;
Το λόμπι των μουσουλμάνων είναι ισχυρό ωστόσο η πλειοψηφία του απλού κόσμου από ότι φαίνεται δεν ακολουθεί την γραμμή των τουρκόφιλων. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή μειονότητα είναι η Πομάκοι οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με τα τερτίπια του προξενείου. Η Ελλάδα είναι μια ισχυρή δημοκρατία, με συγκεκριμένες πολιτικές (που ελπίζω να γίνουν καλύτερες) και δεν φοβάται εθνικιστικές κορώνες της μειοψηφίας της μειονότητας Ωστόσο το γεγονός θα πρέπει να σημάνει συναγερμό στους ιθύνοντες και να κινηθούν ανάλογα ώστε να ησυχάσουν τα πνεύματα και να σταματήσει η ρωγμάτωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η συνάντηση αυτή συνέβη προεκλογικά με σκοπό την τόνωση του τουρκικού φρονήματος, όπως φάνηκε από τα λεγόμενα των παρευρισκομένων, των πολιτών της περιοχής ώστε να μην "σταυρώσουν" χριστιανούς υποψηφίους. Υπήρχε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα στην κουβέντα τους. Οι Έλληνες χαρακτηρίστηκαν γκιαούρηδες, οι μουσουλμάνοι οι οποίοι δεν θα συμμορφώνονταν με την λογική "Τούρκος ψηφίζει Τούρκο" έπρεπε να παραγκωνιστούν κοινωνικά σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Πράγματα ανήκουστα! Μέχρι και το αιδοίο της μητρός μας έφτασαν να μελετήσουν μέσα στο εθνικιστικό τους παραλήρημα
Και τώρα οι κρίσιμες ερωτήσεις. Για ποιο λόγο παίρνουν τέτοια τροπή τα πράγματα; Η πολιτεία τι έχει πράξει για την κοινότητα των μουσουλμάνων; Και αρκετά άλλα. Ως μια ευπρεπή ευρωπαϊκή δημοκρατία υπάρχει πολιτική για την μειονότητα των μουσουλμάνων. Ωστόσο οι δύο μεγάλες παρατάξεις με ψηφοθηρικούς σκοπούς γκρεμίζουν σε κάθε προεκλογική εκστρατεία την όποια μειονοτική πολιτική εφαρμόζουν κατά την διάρκεια της τετραετίας. Πέραν τούτου, οι μη ολοκληρωμένες αυτές πολιτικές αλλά και κάποιοι τουρκογενείς οι οποίοι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία των μουσουλμάνων δίνουν μεγαλύτερη ισχύ στο τουρκικό προξενείο. Τι κάνει η πολιτεία για το τουρκικό προξενείο το οποίο λύνει και δένει στην περιοχή;
Το λόμπι των μουσουλμάνων είναι ισχυρό ωστόσο η πλειοψηφία του απλού κόσμου από ότι φαίνεται δεν ακολουθεί την γραμμή των τουρκόφιλων. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή μειονότητα είναι η Πομάκοι οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με τα τερτίπια του προξενείου. Η Ελλάδα είναι μια ισχυρή δημοκρατία, με συγκεκριμένες πολιτικές (που ελπίζω να γίνουν καλύτερες) και δεν φοβάται εθνικιστικές κορώνες της μειοψηφίας της μειονότητας Ωστόσο το γεγονός θα πρέπει να σημάνει συναγερμό στους ιθύνοντες και να κινηθούν ανάλογα ώστε να ησυχάσουν τα πνεύματα και να σταματήσει η ρωγμάτωση της ελληνικής κοινωνίας.
Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007
Craig Murrey, ο αντάρτης της βρετανικής διπλωματίας
Διαβάζοντας το "Κ" της Καθημερινής της Κυριακής βρήκα μια συνέντευξη του Craig Murrey στον κ. Άρη Χατζηστεφάνου. Ποιός είναι όμως αυτός ο κύριος;
Ο Murrey γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1958 στην Μεγάλη Βρετανία. Ξεκίνησε την πορεία του στην εκπαίδευση στο Paston School στο Norfolk και ύστερα συνέχισε στο University of Dundee, αποκτώντας το 1982 πτυχίο στην μοντέρνα ιστορία. Το 1984 ξεκινά η καρίερα του στο διπλωματικό σώμα. Συμμετείχε σε πολλές αποστολές του Υπουργείου Εξωτερικών στην Ευρώπη και στην Αφρική ενώ στο Λονδίνο εργάστηκε στο τμήμα Νότιας Ευρώπης του προαναφερθέντος Υπουργείου ως υπεύθυνος για θέματα της Κύπρου και αργότερα ως επικεφαλής του τομέα εμπορικού ναυτικού. Επίσης ασχολήθηκε και με θέματα που αφορούσαν τα εξοπλιστικά του Ιράκ επί Σαντάμ Χουσεΐν. Το 2002 διορίζεται για πρώτη φορά Πρέσβης της Βρετανίας στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν.
Εκεί ήρθε σε επαφή με το καθεστώς του Καρίμοφ, το οποίο ίδιος χαρακτήρισε ως μη λειτουργική δημοκρατία σε συνέδριο υπό την αιγίδα του οργανισμού Freedom House στην Τασκένδη. Ο Καρίμοφ είχε επιτύχει να αποκτήσει συμμαχικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ και την Προεδρία του Τζορτζ Μπους. Οι αρχές των Η.Π.Α. και του Ηνωμένου Βασιλείου επιδόθηκαν σε ένα εμπόριο πληροφοριών για τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, παραγωγός των οποίων ήταν το καθεστώς Καρίμοφ μέσω βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά όσο φαίνονται στο παρακάτω. Είχαν αφαιρέσει τα νύχια υπόπτου και ύστερα τον έβρασαν ζωντανό μέχρι θανάτου.
Ανάλογες καταστάσεις αντιμετώπιζε ο Murrey στο Ουζμπεκιστάν τις οποίες έθετε συνέχεια μέσω τηλεγραφημάτων στους ανωτέρους του στην Μεγάλη Βρετανία. Αυτό όμως τον έκανε μαύρο πρόβατο στο Foreign Office. Τον κατηγόρησαν οι ίδιοι του οι ανώτεροι. Έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του χωρίς όμως να είναι γνωστό από ποιόν. Το 2004 τον απέπεμψαν από το διπλωματικό σώμα. Η πίεση η οποία δεχόταν τον οδήγησε πριν ακόμα αποπεμφθεί σε νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική στην οποία παρακολουθούνταν στενά ώστε να μην αποπειραθεί να αυτοκτονήσει.
Ο Murrey πλέον εργάζεται σαν δημοσιογράφος και έχει γράψει το "Δολοφονία στη Σαμαρκάνδη" οπου παρουσιάζει τα όσα έζησε εκεί. Τώρα δηλώνει ότι δεν του λείπει ο παχυλός μισθός του βρετανού διπλωμάτη. Του αρκεί που κοιμάται ήσυχος.
Πηγές: wikipedia.org, Περιοδικό "Κ".
Ο Murrey γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1958 στην Μεγάλη Βρετανία. Ξεκίνησε την πορεία του στην εκπαίδευση στο Paston School στο Norfolk και ύστερα συνέχισε στο University of Dundee, αποκτώντας το 1982 πτυχίο στην μοντέρνα ιστορία. Το 1984 ξεκινά η καρίερα του στο διπλωματικό σώμα. Συμμετείχε σε πολλές αποστολές του Υπουργείου Εξωτερικών στην Ευρώπη και στην Αφρική ενώ στο Λονδίνο εργάστηκε στο τμήμα Νότιας Ευρώπης του προαναφερθέντος Υπουργείου ως υπεύθυνος για θέματα της Κύπρου και αργότερα ως επικεφαλής του τομέα εμπορικού ναυτικού. Επίσης ασχολήθηκε και με θέματα που αφορούσαν τα εξοπλιστικά του Ιράκ επί Σαντάμ Χουσεΐν. Το 2002 διορίζεται για πρώτη φορά Πρέσβης της Βρετανίας στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν.
Εκεί ήρθε σε επαφή με το καθεστώς του Καρίμοφ, το οποίο ίδιος χαρακτήρισε ως μη λειτουργική δημοκρατία σε συνέδριο υπό την αιγίδα του οργανισμού Freedom House στην Τασκένδη. Ο Καρίμοφ είχε επιτύχει να αποκτήσει συμμαχικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ και την Προεδρία του Τζορτζ Μπους. Οι αρχές των Η.Π.Α. και του Ηνωμένου Βασιλείου επιδόθηκαν σε ένα εμπόριο πληροφοριών για τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, παραγωγός των οποίων ήταν το καθεστώς Καρίμοφ μέσω βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά όσο φαίνονται στο παρακάτω. Είχαν αφαιρέσει τα νύχια υπόπτου και ύστερα τον έβρασαν ζωντανό μέχρι θανάτου.
Ανάλογες καταστάσεις αντιμετώπιζε ο Murrey στο Ουζμπεκιστάν τις οποίες έθετε συνέχεια μέσω τηλεγραφημάτων στους ανωτέρους του στην Μεγάλη Βρετανία. Αυτό όμως τον έκανε μαύρο πρόβατο στο Foreign Office. Τον κατηγόρησαν οι ίδιοι του οι ανώτεροι. Έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του χωρίς όμως να είναι γνωστό από ποιόν. Το 2004 τον απέπεμψαν από το διπλωματικό σώμα. Η πίεση η οποία δεχόταν τον οδήγησε πριν ακόμα αποπεμφθεί σε νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική στην οποία παρακολουθούνταν στενά ώστε να μην αποπειραθεί να αυτοκτονήσει.
Ο Murrey πλέον εργάζεται σαν δημοσιογράφος και έχει γράψει το "Δολοφονία στη Σαμαρκάνδη" οπου παρουσιάζει τα όσα έζησε εκεί. Τώρα δηλώνει ότι δεν του λείπει ο παχυλός μισθός του βρετανού διπλωμάτη. Του αρκεί που κοιμάται ήσυχος.
Πηγές: wikipedia.org, Περιοδικό "Κ".
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007
Το κυνήγι της χίμαιρας
Η ώρα πλησιάζει δώδεκα το μεσημέρι και είμαι ξύπνιος κανένα δίωρο. Είπα να αράξω λίγο και να αρχίσω το διάβασμα λίγο αργότερα. Δεν με κυνηγά και κανένας. Ανοίγω την τηλεόραση και από το κρεβάτι πάω στον καναπέ(μου αρέσει πολύ αυτή η ζωή). Βαριέμαι να σηκωθώ να φτιάξω καφέ. Και εκεί που πρωί πρωί βλέπω εφτά θανάσιμες πεθερές πέφτει το έκτακτο γεγονός. "Συνεδρίαση του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ".
Δεν ήθελα να αναφερθώ στην διαδικασία των εκλογών αλλά από την Κυριακή το βράδυ οι κυρίες και οι κύριοι δημοσιογράφοι έχουν γεμίσει τον χρόνο των ειδήσεων με τα τεκταινόμενα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σαν κοινός και αφελής άνθρωπος θέτω την πρώτη ερώτηση. Πως μέσα σε πέντε με δέκα ώρες γύρισε το σύμπαν ανάποδα και ο Γιωργάκης έγινε κόκκινο πανί για τους μισούς; Πέρα όμως από αυτό υπάρχουν πιο σημαντικά ερωτήματα κατά την άποψή μου. Η κρίση η οποία έχει δημιουργηθεί συμβαίνει γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν βγήκε στην εξουσία και χάσανε τις καρέκλες ή δεν βγήκε και διερωτώνται εάν έχουν χάσει την επαφή με τον κόσμο αλλά και την πολιτική τους ιδεολογία;
Δεν θέλω να πιστεύω ότι η μάχη γίνεται για την χαμένη καρέκλα διότι τότε έχουμε τρανή απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει. Όχι πως δεν υπάρχει η υπόνοια αυτή αλλά ελπίζει ο μέσος πολίτης πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εάν κατάλαβαν ότι τώρα έχασαν την επαφή με την ιδεολογία και το λαό τότε είναι βέβαιο ότι είναι όλοι ανίκανοι. Η εφαρμοσμένη πολιτική του κινήματος όταν είχε τα σκίπτρα τις εξουσίας κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ήταν καθάρα νεοφιλελεύθερη χωρίς δεύτερη σκέψη. Τέσσερα χρόνια τώρα δεν φαινόταν ότι το ΠΑΣΟΚ υπολύπεται στην κοινή γνώμη;
Ο μόνος που είναι αυθεντικός εκεί μέσα και τον πάω αν και έχουμε εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και διαδικασιών που θα πρέπει να εφαρμοστούν στην Ελληνική κοινωνία είναι ο Τζουμάκας.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει πάρει την κάτω βόλτα και αυτό θλίβει τους ανθρώπους που πιστεύουν στην πολιτική, στην πολιτική όχι στα κόμματα για να μην παραξηγούμαστε.
Δεν ήθελα να αναφερθώ στην διαδικασία των εκλογών αλλά από την Κυριακή το βράδυ οι κυρίες και οι κύριοι δημοσιογράφοι έχουν γεμίσει τον χρόνο των ειδήσεων με τα τεκταινόμενα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σαν κοινός και αφελής άνθρωπος θέτω την πρώτη ερώτηση. Πως μέσα σε πέντε με δέκα ώρες γύρισε το σύμπαν ανάποδα και ο Γιωργάκης έγινε κόκκινο πανί για τους μισούς; Πέρα όμως από αυτό υπάρχουν πιο σημαντικά ερωτήματα κατά την άποψή μου. Η κρίση η οποία έχει δημιουργηθεί συμβαίνει γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν βγήκε στην εξουσία και χάσανε τις καρέκλες ή δεν βγήκε και διερωτώνται εάν έχουν χάσει την επαφή με τον κόσμο αλλά και την πολιτική τους ιδεολογία;
Δεν θέλω να πιστεύω ότι η μάχη γίνεται για την χαμένη καρέκλα διότι τότε έχουμε τρανή απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει. Όχι πως δεν υπάρχει η υπόνοια αυτή αλλά ελπίζει ο μέσος πολίτης πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εάν κατάλαβαν ότι τώρα έχασαν την επαφή με την ιδεολογία και το λαό τότε είναι βέβαιο ότι είναι όλοι ανίκανοι. Η εφαρμοσμένη πολιτική του κινήματος όταν είχε τα σκίπτρα τις εξουσίας κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ήταν καθάρα νεοφιλελεύθερη χωρίς δεύτερη σκέψη. Τέσσερα χρόνια τώρα δεν φαινόταν ότι το ΠΑΣΟΚ υπολύπεται στην κοινή γνώμη;
Ο μόνος που είναι αυθεντικός εκεί μέσα και τον πάω αν και έχουμε εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και διαδικασιών που θα πρέπει να εφαρμοστούν στην Ελληνική κοινωνία είναι ο Τζουμάκας.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει πάρει την κάτω βόλτα και αυτό θλίβει τους ανθρώπους που πιστεύουν στην πολιτική, στην πολιτική όχι στα κόμματα για να μην παραξηγούμαστε.
Είναι κρίμα και αμαρτία
Η εξεταστική περίοδος είναι ένα χρονικό διάστημα το οποίο προσφέρεται τόσο για μελέτη όσο και για αυτοκριτική, αυτοπραγμάτωση και τέλος πάντων όλα τα αυτό-. Η επιτακτική ανάγκη να περάσεις ένα αριθμό μαθημάτων- όχι τόσο για τα πρώτα έτη όσο για τα μεγαλύτερα- σε αποκόπτει από την έξω κοινωνία.
Χαμένος στη μελέτη, στο λιώσιμο στον καναπέ και στο ίντερνετ αυτόν το μισό μήνα είχα αρχίσει να μην νιώθω την ώρα, την μέρα κλπ. Στο τελευταίο συνέβαλε και το ότι σπάνια άνοιγα και τα μπατζούρια και αυτό για να διατηρώ μια σκοτεινή υποχθόνια ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα. Έτσι χαζεύοντας στο ίντερνετ πληροφορήθηκα για μια συναυλία και είπα να βγω να πάω να πάρω εισιτήρια.....
Τι το ήθελα; Πείτε μου. Πέραν του ότι από τον ήλιο παραλίγο να στραβωθώ - τα μάτια παιδεύτηκαν αρκετά για να συνηθήσουν αυτήν την περίεργη ηλιοφάνεια- αισθάνθηκα ότι αρχίζω να έχω τάσεις αγοραφοβίας. Ο φοιτητής καταπονείται κύριες και κύριοι. Ε, αφού πήρα μια τζούρα από την έξω κοινωνία και αφού έκανα την δουλειά πήγα να πιω καφέ με ένα φίλο. Αν μπορείς να πιεις καφέ χωρίς τσιγάρος. Καθόμαστε και μπροστά μου έβλεπα να λαμβάνει χώρα το νυφοπάζαρο της Θεσσαλονίκης. Τι να σου κάνει ο ζορισμένος, ο παλιός, ο έλληνας ο φοιτητής όταν βλέπει μπροστά του αυτό το θέαμα; Τράβηξα τρεις - όχι παραπάνω - τζούρες από τον freddo espresso μου και συνέχισα την κουβέντα για τον Ολυμπιακό και τον Λεμονή.
Συμπέρασμα; Βάλτε τον Τζουμάκα αρχηγό.
Χαμένος στη μελέτη, στο λιώσιμο στον καναπέ και στο ίντερνετ αυτόν το μισό μήνα είχα αρχίσει να μην νιώθω την ώρα, την μέρα κλπ. Στο τελευταίο συνέβαλε και το ότι σπάνια άνοιγα και τα μπατζούρια και αυτό για να διατηρώ μια σκοτεινή υποχθόνια ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα. Έτσι χαζεύοντας στο ίντερνετ πληροφορήθηκα για μια συναυλία και είπα να βγω να πάω να πάρω εισιτήρια.....
Τι το ήθελα; Πείτε μου. Πέραν του ότι από τον ήλιο παραλίγο να στραβωθώ - τα μάτια παιδεύτηκαν αρκετά για να συνηθήσουν αυτήν την περίεργη ηλιοφάνεια- αισθάνθηκα ότι αρχίζω να έχω τάσεις αγοραφοβίας. Ο φοιτητής καταπονείται κύριες και κύριοι. Ε, αφού πήρα μια τζούρα από την έξω κοινωνία και αφού έκανα την δουλειά πήγα να πιω καφέ με ένα φίλο. Αν μπορείς να πιεις καφέ χωρίς τσιγάρος. Καθόμαστε και μπροστά μου έβλεπα να λαμβάνει χώρα το νυφοπάζαρο της Θεσσαλονίκης. Τι να σου κάνει ο ζορισμένος, ο παλιός, ο έλληνας ο φοιτητής όταν βλέπει μπροστά του αυτό το θέαμα; Τράβηξα τρεις - όχι παραπάνω - τζούρες από τον freddo espresso μου και συνέχισα την κουβέντα για τον Ολυμπιακό και τον Λεμονή.
Συμπέρασμα; Βάλτε τον Τζουμάκα αρχηγό.
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
Ένας μήνας χωρίς τσιγάρο
Πριν από ένα μήνα ακριβώς ήταν εκείνη η κακιά ώρα. Σαν νοήμον, θελω να πιστεύω, ον γνώριζα τις συνέπειες του καπνίσματος, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να το κόψω αλλά δεν την ένιωθα τόσο κοντά. Κάπνιζα φανατικά, γούσταρα.
Ωστόσο ένας γιατρός μου στέρησε το τσιγάρο και την ηρεμία μου. Εκεί στα μέσα του Αυγούστου αδιάθετος επισκέπτομαι τον γιατρό με σκοπό να μου χορηγήσει κανένα φάρμακο ώστε να συνέλθω. Και εκεί μου κάνει την ερώτηση που θα ακολουθεί για πάντα την φθαρτή ύπαρξή μου. "Σε πονά ο λαιμός σου;". Και εγώ ο αδαής, ο μικρός ανθρωπάκος του απαντώ: "Με πονά λίγο αλλά μάλλον θα είναι από το τσιγάρο.". Μόλις είχα καταλάβει ότι έκανα ένα μεγάλο λάθος. Ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος επιστήμων βάλθηκε να με εξοντώσει χρησιμοποιώντας το στηθοσκόπιό του και απαιτώντας από εμένα να παίρνω βαθειές ανάσες επί ένα δεκάλεπτο.
Περιττό να σας πω την διάγνωση. " Τσιγάρο τέλος", μου λέει. "Εντάξει", του λέω. Δεν είμαι όμως ούτε ο Πητ Παπαδάκος ούτε ο Ηλίας Χορταρέας για να δω το μέλλον μέσα απο σφαίρες, από τράπουλες ή φλιντανάκια του καφέ. Αχ, καφέ πίνω εδώ και ένα μήνα χωρίς τσιγάρο. Αδέρφια αν ήξερα τι θα περνούσα και τι περνώ ακόμα δεν θα το έκοβα ποτέ, πόσο μάλλον μέσα στην εξεταστική. Τραβάς πολύ ζόρι όταν λαμβάνεις τέτοια απόφαση.
Πέρα από τα νεύρα σου τα οποία γίνονται ολίγον τσατάλια τα επίπεδα της αυτοσυγκέντρωσης σου πέφτουν κάτω από το μηδέν. Χτες καθώς έγραφα και κατά την ώρα που ως συνήθως απογοητευμένος ότι δεν θα τα καταφέρω πριν πάρω φόρα για να γράψω άριστα (λέμε τώρα) είχα το χειρότερο επεισόδιο στέρησης νικοτίνης. Ήθελα να σκίσω την κόλλα, να κατέβω στο κυλικείο, να πάρω ένα πακέτο Muratti(τα τσιγάρα μου) και να το κάνω με τη μια.
Ωστόσο σε αυτήν την περίπτωση όπως και σε άλλες δυο τρείς περιπτώσεις μέσα σε αυτόν τον μήνα δεν πήγα να πάρω τσιγάρα γιατί εάν το ξαναρχίσω γνωρίζοντας πλέον τα συμπτώματα έλλειψης νικοτίνης δεν πρόκειται να το κόψω μεχρι να με κόψει.
Τώρα θα μου πείτε ποιο είναι το συμπέρασμα. Οι μη καπνιστές να μη το αρχίσουν ποτέ και οι καπνιστές να μην το κόψουν ποτέ. Αδέρφια ευελπιστώ να είμαι μέσα στο 4% αυτών που κόβουν πραγματικά το τσιγάρο στο σύνολο αυτών που το αποφασίζουν.
Ωστόσο ένας γιατρός μου στέρησε το τσιγάρο και την ηρεμία μου. Εκεί στα μέσα του Αυγούστου αδιάθετος επισκέπτομαι τον γιατρό με σκοπό να μου χορηγήσει κανένα φάρμακο ώστε να συνέλθω. Και εκεί μου κάνει την ερώτηση που θα ακολουθεί για πάντα την φθαρτή ύπαρξή μου. "Σε πονά ο λαιμός σου;". Και εγώ ο αδαής, ο μικρός ανθρωπάκος του απαντώ: "Με πονά λίγο αλλά μάλλον θα είναι από το τσιγάρο.". Μόλις είχα καταλάβει ότι έκανα ένα μεγάλο λάθος. Ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος επιστήμων βάλθηκε να με εξοντώσει χρησιμοποιώντας το στηθοσκόπιό του και απαιτώντας από εμένα να παίρνω βαθειές ανάσες επί ένα δεκάλεπτο.
Περιττό να σας πω την διάγνωση. " Τσιγάρο τέλος", μου λέει. "Εντάξει", του λέω. Δεν είμαι όμως ούτε ο Πητ Παπαδάκος ούτε ο Ηλίας Χορταρέας για να δω το μέλλον μέσα απο σφαίρες, από τράπουλες ή φλιντανάκια του καφέ. Αχ, καφέ πίνω εδώ και ένα μήνα χωρίς τσιγάρο. Αδέρφια αν ήξερα τι θα περνούσα και τι περνώ ακόμα δεν θα το έκοβα ποτέ, πόσο μάλλον μέσα στην εξεταστική. Τραβάς πολύ ζόρι όταν λαμβάνεις τέτοια απόφαση.
Πέρα από τα νεύρα σου τα οποία γίνονται ολίγον τσατάλια τα επίπεδα της αυτοσυγκέντρωσης σου πέφτουν κάτω από το μηδέν. Χτες καθώς έγραφα και κατά την ώρα που ως συνήθως απογοητευμένος ότι δεν θα τα καταφέρω πριν πάρω φόρα για να γράψω άριστα (λέμε τώρα) είχα το χειρότερο επεισόδιο στέρησης νικοτίνης. Ήθελα να σκίσω την κόλλα, να κατέβω στο κυλικείο, να πάρω ένα πακέτο Muratti(τα τσιγάρα μου) και να το κάνω με τη μια.
Ωστόσο σε αυτήν την περίπτωση όπως και σε άλλες δυο τρείς περιπτώσεις μέσα σε αυτόν τον μήνα δεν πήγα να πάρω τσιγάρα γιατί εάν το ξαναρχίσω γνωρίζοντας πλέον τα συμπτώματα έλλειψης νικοτίνης δεν πρόκειται να το κόψω μεχρι να με κόψει.
Τώρα θα μου πείτε ποιο είναι το συμπέρασμα. Οι μη καπνιστές να μη το αρχίσουν ποτέ και οι καπνιστές να μην το κόψουν ποτέ. Αδέρφια ευελπιστώ να είμαι μέσα στο 4% αυτών που κόβουν πραγματικά το τσιγάρο στο σύνολο αυτών που το αποφασίζουν.
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007
Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ένας φιλελεύθερος σοσιαλιστής
Άνοιξη 2007. Τσινάρι Θεσσαλονίκης
Το ρολόι δείχνει περασμένα μεσάνυχτα και οι μισοί από την παρέα έχουν αρχίσει να καταβάλλονται από την άκρατη οινοποσία και την κουραστική ημέρα που πέρασαν στην Θεσσαλονίκη. Τυχαίνει να φιλοξενώ στην πόλη την παρέα της αδερφής μου. Ως καλός οικοδεσπότης αποφασίζω να περάσουμε μια από τις βραδιές μας στο Τσινάρι πίνοντας καλό κρασί και τρώγοντας ακόμα καλύτερο μεζέ. Η παρέα αρκετά μεγάλη καθώς σε αυτήν των φιλοξενούμενων μου προστέθηκαν και καλοί φίλοι δικοί μου.
Εκεί που η νύχτα όδευε στο τέλος της, η σπίθα έγινε φωτιά όταν άρχισε η πολιτική κουβέντα. Πολιτική, όχι κομματική. Στην πολιτική συζήτηση συμμετείχαν δύο κυρίες, τις οποίες ότι είχαν γνωρίσει και ένας φίλος υποστηρικτές όλοι του σοσιαλισμού και εγώ υποστηρίζοντας πιο φιλελεύθερες ιδέες. Είναι λίγο πολύ γνωστό το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων. Ωστόσο θέλησα να μάθω από του συνομιλητές μου πως θα τους φαινόταν η ιδέα ενός συστήματος που θα χαρακτηριζόταν ως φιλελεύθερος σοσιαλισμός. Εκεί άρχισαν τα ευχολόγια.
Ωστόσο επιμένω σε αυτή την ιδέα την οποία υποστηρίζει ένας από τους κορυφαίους κοινωνιολόγους, ο πολωνικής καταγωγής Εβραίος Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Ο κ. Μπάουμαν τονίζει σε συνεντευξή του ότι τα δύο συστήματα, ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός, αποτελούν δύο μονόπλευρες καταστάσεις οι οποίες θα ήταν και τυραννικές αν εφαρμόζονταν αυτές καθαυτές. Η πρόταση είναι η εξής απλή.
Ο φιλελευθερισμός αντιπροσωπεύει την ατομική ελευθερία ενώ ο σοσιαλισμός την ασφάλεια. Έχουν εφαρμοστεί φιλελεύθερες ιδέες με κρατικό παρεμβατισμό σε θέματα κοινωνικής πολιτικής και πολιτικής προστασίας. Ίσος να μην έχουν τα παραδείσια αποτελέσματα ωστόσο αποτελούν το πρώτο βήμα για ένα πολιτικό σύστημα το οποίο θα προέλθει απο την συνένωση των δύο υπαρχόντων πόλων και θα θέσει νέους όρους στην μελλόντική κοινωνία.
Η σύνθεση δεν αποτελεί αμάρτημα. Αμάρτημα αποτελεί η εμμονή. Η αναμόχλευση των δεινών του παρελθόντος χωρίς ωστόσο να υποστηρίζω ότι θα πρέπει να το ξεχνάμε καθώς λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την ιστορία του δεν έχει μέλλον.
Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν έχει δώσει το σύνθημα. Απομένει μόνο η πλήρης εφαρμογή της ιδέας.
Το ρολόι δείχνει περασμένα μεσάνυχτα και οι μισοί από την παρέα έχουν αρχίσει να καταβάλλονται από την άκρατη οινοποσία και την κουραστική ημέρα που πέρασαν στην Θεσσαλονίκη. Τυχαίνει να φιλοξενώ στην πόλη την παρέα της αδερφής μου. Ως καλός οικοδεσπότης αποφασίζω να περάσουμε μια από τις βραδιές μας στο Τσινάρι πίνοντας καλό κρασί και τρώγοντας ακόμα καλύτερο μεζέ. Η παρέα αρκετά μεγάλη καθώς σε αυτήν των φιλοξενούμενων μου προστέθηκαν και καλοί φίλοι δικοί μου.
Εκεί που η νύχτα όδευε στο τέλος της, η σπίθα έγινε φωτιά όταν άρχισε η πολιτική κουβέντα. Πολιτική, όχι κομματική. Στην πολιτική συζήτηση συμμετείχαν δύο κυρίες, τις οποίες ότι είχαν γνωρίσει και ένας φίλος υποστηρικτές όλοι του σοσιαλισμού και εγώ υποστηρίζοντας πιο φιλελεύθερες ιδέες. Είναι λίγο πολύ γνωστό το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων. Ωστόσο θέλησα να μάθω από του συνομιλητές μου πως θα τους φαινόταν η ιδέα ενός συστήματος που θα χαρακτηριζόταν ως φιλελεύθερος σοσιαλισμός. Εκεί άρχισαν τα ευχολόγια.
Ωστόσο επιμένω σε αυτή την ιδέα την οποία υποστηρίζει ένας από τους κορυφαίους κοινωνιολόγους, ο πολωνικής καταγωγής Εβραίος Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Ο κ. Μπάουμαν τονίζει σε συνεντευξή του ότι τα δύο συστήματα, ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός, αποτελούν δύο μονόπλευρες καταστάσεις οι οποίες θα ήταν και τυραννικές αν εφαρμόζονταν αυτές καθαυτές. Η πρόταση είναι η εξής απλή.
Ο φιλελευθερισμός αντιπροσωπεύει την ατομική ελευθερία ενώ ο σοσιαλισμός την ασφάλεια. Έχουν εφαρμοστεί φιλελεύθερες ιδέες με κρατικό παρεμβατισμό σε θέματα κοινωνικής πολιτικής και πολιτικής προστασίας. Ίσος να μην έχουν τα παραδείσια αποτελέσματα ωστόσο αποτελούν το πρώτο βήμα για ένα πολιτικό σύστημα το οποίο θα προέλθει απο την συνένωση των δύο υπαρχόντων πόλων και θα θέσει νέους όρους στην μελλόντική κοινωνία.
Η σύνθεση δεν αποτελεί αμάρτημα. Αμάρτημα αποτελεί η εμμονή. Η αναμόχλευση των δεινών του παρελθόντος χωρίς ωστόσο να υποστηρίζω ότι θα πρέπει να το ξεχνάμε καθώς λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την ιστορία του δεν έχει μέλλον.
Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν έχει δώσει το σύνθημα. Απομένει μόνο η πλήρης εφαρμογή της ιδέας.
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007
Ο θάνατος δίπλα σου 2
Συνεχίζοντας να ασχολούμε με την καταστροφή και την μόλυνση του περιβάλλοντος και σερφάροντας στο διαδύκτιο έπεσα επάνω στο εξής.
Τις τελευταίες μέρες στην Αυστραλία γίνεται συνάντηση των αρχηγών των κρατών μελών του συνδέσμου Ασίας-Ειρηνικού(ή κάπως έτσι). Στον APEC(ο εν λόγω σύνδεσμος) μετέχουν και οι δύο βασικόι ρυπαντές του πλανήτη, η Λαική Δημοκρατία της Κίνας και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Θα περιμένε κανείς από αρχηγούς κρατών τόσο δυνατών ώστε να καθορίζουν τον ρου της οικονομικής ζωής στον πλανήτη να έχουν έστω και το ελάχιστο φιλότιμο την ύστατη αυτή ώρα για το περιβάλλον, να το προστατέψουν.
Αντί αυτού με περίσσειο θράσσος ανακοινώνουν ότι υπέγραψαν μεν συμφωνία για την μείωση των εκπομπών ουσιών επιβλαβών για το περιβάλλον αλλά αυτή η συμφωνία δεν είναι δεσμευτική. Για ποιο λόγο τότε υπεγράφει; Για ποιο λόγο πρέπει να ανεχόμαστε την κοροϊδία ανθρώπων οι οποίοι όχι μόνον δεν μπορούν να κυβερνήσουν αλλά να ούτε να αρθρώσουν ένα σωστό πολιτικό λόγο;
Τις τελευταίες μέρες στην Αυστραλία γίνεται συνάντηση των αρχηγών των κρατών μελών του συνδέσμου Ασίας-Ειρηνικού(ή κάπως έτσι). Στον APEC(ο εν λόγω σύνδεσμος) μετέχουν και οι δύο βασικόι ρυπαντές του πλανήτη, η Λαική Δημοκρατία της Κίνας και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Θα περιμένε κανείς από αρχηγούς κρατών τόσο δυνατών ώστε να καθορίζουν τον ρου της οικονομικής ζωής στον πλανήτη να έχουν έστω και το ελάχιστο φιλότιμο την ύστατη αυτή ώρα για το περιβάλλον, να το προστατέψουν.
Αντί αυτού με περίσσειο θράσσος ανακοινώνουν ότι υπέγραψαν μεν συμφωνία για την μείωση των εκπομπών ουσιών επιβλαβών για το περιβάλλον αλλά αυτή η συμφωνία δεν είναι δεσμευτική. Για ποιο λόγο τότε υπεγράφει; Για ποιο λόγο πρέπει να ανεχόμαστε την κοροϊδία ανθρώπων οι οποίοι όχι μόνον δεν μπορούν να κυβερνήσουν αλλά να ούτε να αρθρώσουν ένα σωστό πολιτικό λόγο;
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007
Ο θάνατος δίπλα σου
Την τελευταία εβδομάδα παρακολουθώ αποσβολωμένος την ολοκληρωτική καταστροφή η οποία λαμβάνει χώρα σε μεγάλες εκτάσεις της περιφέρειας της Πελοποννήσου. Περίπου 65 άνθρωποι νεκροί, μεγάλες εκτάσεις καμένες και πολύς πόνος. Δεν θα γράψω για το πόσο πρέπει να βοηθήσουμε. Δεν θα γράψω για όλους αυτούς τους ηλίθιους που κάνουν πολιτική επάνω στον πόνο και την θλίψη των συνανθρώπων μας. Αυτά είναι δεδομένα. Είμαστε πολιτισμένο και οικονομικά εύρωστο κράτος και πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Θα ήθελα να γράψω για το μέλλον. Για τις μεγαλύτερες καταστροφές που έρχονται. Για τον μη ευαισθητοποιημένο περιβαλλοντικά σύγχρονο Έλληνα.
Όταν το 19ο αιώνα άρχισε η βιομηχανική επανάσταση κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι μέσα σε τρεις αιώνες ο άνθρωπος θα έφερνε την γη σε σημείο τόσο κρίσιμο. Η καύση του άνθρακα και τα παράγωγά της δημιούργησαν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου στην ατμόσφαιρα επιτρέπουν την είσοδο της ηλιακής ακτινοβολίας η οποία όμως μετά την ανάκλασή της στην επιφάνεια της γης δε μπορεί να ελευθερωθεί στο διάστημα. Έτσι παραμένει κάτω από το στρώμα αυτών των αερίων με αποτέλεσμα την υπερθέρμανση του πλανήτη. Παρακάτω εμφανίζεται ένα σύνθετο διάγραμμα στο οποίο παρουσιάζονται η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα CO2 τα τελευταία χίλια χρόνια (μπλε γραμμή) και η διακύμανση της θερμοκρασίας δεξιά (κόκκινη γραμμή).
Οι συγκεντρώσεις του διοξειδίου του άνθρακα και του μεθανίου έχουν αυξηθεί σε ποσοστό 31% και 149% αντίστοιχα από το 1750 μΧ.
Οι κυριότερες συνέπειες της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη είναι η αύξηση της στάθμης της θάλασσας και διαφορετικά ακραία φυσικά φαινόμενα.
Η παγκόσμια υπερθέρμανση του πλανήτη συμβάλλει στην αλλαγή του κλίματος με αποτέλεσμα να τροποποιούνται οι ζώνες της γης όπως τις γνωρίζουμε ως τώρα π.χ. η ερημοποίηση του κάτω τμήματος της εύκρατης ζώνης. Αυτό συνεπάγει ακραία φαινόμενα όπως ξηρασίες, πυρκαγιές.
Συνεχίζεται……
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)