Τα σαράντα κύματα

Την ώρα που θολωμένος από το διάβασμα ακούω την "Αναστασία" του Παπαδημητρίου μου ήρθε στο μυαλό το για πολλοστή φορά εγκαταλειμμένο ιστολόγιό μου. Αυτή η εβδομάδα είναι ίσως η πιο κρίσιμη και κουραστική της όλης διασικασίας που έχει ξεκινήσει από τις αρχές του Νοέμβρη.

Όλο αυτό το διάστημα της αποχής από τα ιστολογιακά δρώμενα συνέβησαν σημαντικά γεγονότα στην πατρίδα μας, που ανήμερα των τυπικών γενεθλίων της συνεχίζει να την πέφτει με δακρυγόνα σε ακόμα μια κοινωνική ομάδα. Ήταν τότε που λέτε, κάποτε πριν από πολλά πολλά χρόνια, μια μέρα σαν την σημερινή που η επιθυμία για ελευθερία κάποιων καθώς και η επιθυμία για κέρδος και δύναμη κάποιων άλλων (αυτή μου φαίνεται ισχυρότερη) έβαλαν την σφραγίδα ενάρξεως λειτουργίας αυτού του Κράτους. Άραγε αυτοί εκεί στα Βορειοδυτικά του 19ου αιώνα φαντάζονταν την εξέλιξη αυτού του τότε κρατιδίου; Η φαντασία τους δεν θα έφτανε τόσο μακρυά.

Η πρότασή μου είναι να πάμε στο Κιριμπάτι, ξέρετε εκεί μακρυά στον Ειρηνικό, και να αφήσουμε εδώ όποιον επιθυμεί να σώσει τον τόπο. Με ΜΑΤ και βία όχι παιδεία δεν γίνεται (κατά το γνωστό σύνθημα) αλλά συνουσιάζεται η ιστορία, για να το θέσω κόσμια. Μας κοροϊδεύουν εμπρός στα γκριζοπράσινα μάτια μας κι εμείς καθόμαστε και τους ακούμε. Καλά ο Παπαντρέος, που έλεγε και ο Άσιμος, δεν ντράπηκε να πάει μπροστά στους αγρότες; Καλά για να μην πω για τον απόντα από όλα τα σοβαρά ζητήματα Καραμάν Αλή, που λέει αυτήν την φορά ο Τζιμάκος. Α και επειδή το έφερε ο λόγος κάθε μέρα στις 12 το μεσημέρι παίζει ο Πανούσης στο City Fm.

Δύσκολοι καιροί που λέτε, στο εξωτερικό βγαίνουν οι καλοντυμένοι να ψάξουν στα σκουπίδια για φαγητό, οι καπιταλιστές κλαίγονται γιατί δεν τους τα λένε καλά οι θεωρίες τους και οι κομμουνιστές βλέπουν στα όνειρά τους εντονότερα παρά ποτέ τον Μαρξ να θωπεύει την Παγκόσμια Οικονομία.

Έχω να πω πολλά αλλά δεν έχω χρόνο. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και δη αυτό που σου γαργαλά το στομάχι, διότι λαός πεινασμένος ποτέ νικημένος, με καλεί. Ξέρετε, παλιότερα νόμιζα πως στην εξελιγμένη κοινωνία που ζούμε η επόμενη ανατροπή θα φανεί όταν αντιληφθούμε όλοι κάτι σημαντικό που θα ανατρέπει τα υπάρχοντα και θα εφαρμόσει ειρηνικά τα νέα. Ε όχι, η ανατροπή θα έρθει όταν πεινάσει ο λαός. Όταν θα βγούνε όχι μόνο οι καλοντυμένοι στα σκουπίδια αλλά και οι κυρίες με τα Coco Chanel. Γιατί το μόνο που μας οδηγεί είναι η λαιμαργία μας. Και εκεί δεν θα χωράνε εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες, εθνοπατέρες και κάθε είδους πατέρες ας είναι κι άγιοι. Εκεί θα μιλά η πείνα.

Χαιρετισμούς