Το 2007 αποτέλεσε μια κρίσιμη περίοδο για την Ανώτατη Παιδεία. Από την μια η κυβέρνηση η οποία προσπάθησε να επιβάλλει τις απόψεις της και από την άλλη η πανεπιστημιακή κοινότητα η οποία αντιδρούσε επιμελώς. Ο νόμος που θεσπίστηκε ευαγγέλιζε σύμφωνα με τους κρατούντες την μελλοντική ευημερία των ιδρυμάτων.
Ωστόσο η κατάσταση παραμένει ίδια. Ελάχιστα άλλαξαν και αυτά όχι τόσο ουσιώδη. Το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο συνεχίζει να βολοδέρνει, χωρίς στόχους, χωρίς προοπτική. Με φοιτητές οι οποίοι προσπαθούν να προετοιμαστούν μέσα σε ένα σύστημα το οποίο έχει κολλήσει κάπου στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί για το ελληνικό πανεπιστήμιο ήταν η είσοδος των κομμάτων σε αυτό. Υπάρχουν πανίσχυροι δεσμοί μεταξύ των φοιτητών και των κεντρικών γραφείων κάθε κόμματος με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ελευθερία βούλησης και σκέψης παρά μόνο εκτέλεση συγκεκριμένης γραμμής τρόπον τινά. Οι φοιτητικές παρατάξεις αποτελούν φυτώρια για μετέπειτα πολιτικούς και βάση του συστήματος παραγωγής καμμένων μυαλών.
Πέραν όμως των φοιτητικών παρατάξεων οι οποίες θα έπρεπε να ξεριζωθούν από τα πανεπιστήμια μια ακόμα πληγή αποτελεί η "μασονία" των καθηγητών. Συνήθως προωθούνται άνθρωποι πολύ κοντά στους ήδη υπάρχοντες καθηγητές. Η άσκηση εξουσίας πάνω στους φοιτητές με την μορφή σχέσης τσιφλικά - δούλου μόνο προαγωγή της γνώσης δεν μπορεί να επιφέρει.
Η επιθυμία για αλλαγή του υπάρχοντος καθεστώτος πρέπει να συνδεθεί με την προσοχή στα δικαιώματα του φοιτητή και στις προοπτικές που θα έχει έπειτα από αυτήν. Αυτοί δεν θέλουν καμμία αλλαγή είναι αυτοί οι οποίοι έχουν βολευτεί περισσότερο από κανέναν και συστυχώς είναι αρκετοί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου