Η αναγέννηση της Δημοκρατίας

Τέτοιες μέρες πριν 34 χρόνια το σύγχρονο ελληνικό κράτος ζούσε μια από τις πιο δραματικές στιγμές του. Όλα ξεκίνησαν λίγους μήνες νωρίτερα όταν η Νομική είχε δείξει το δρόμο. Το φασιστικό καθεστώς είχε αρχίσει να κλυδωνίζεται από τις έντονες κινητοποιήσεις των φοιτητών. Το φθινόπωρο του 1973 αντιμετώπισε το σθένος του ελληνικού λαού μετά από 6 χρόνια συνεχούς ασέλγειας επάνω του.
Δεν γράφω ιστορικά στοιχεία. Όλοι οι νεώτεροι τα έχουμε διαβάσει και οι παλαιότεροι τα έχουν ζήσει. Το κακό είναι όταν κάποιοι καπηλεύονται τέτοιες στιγμές του ελληνισμού με αποτέλεσμα να διατηρούνται ακόμα διχαστικές γραμμές. Κάποιοι, κυρίως μέσα στις φοιτητικές παρατάξεις, μέχρι τα τελευταία χρόνια δεν θέλουν να καταλάβουν ότι την χούντα δεν την έριξαν μερικοί μόνοι τους. Την έριξε ο ελληνικός λαός. Δεν είναι έργο καμιάς παράταξης η δημοκρατία που ζούμε, είναι έργο όλων των δημοκρατών(άλλη μια λέξη που έχει καπηλευθεί, οι σοσιαλιστές είναι δημοκράτες οι νεοφιλελεύθεροι όχι και δεν έχω καταλάβει ακόμα το γιατί). Βλέπουμε φαντάσματα ακόμα μου φαίνεται.
Η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε με την πτώση του χουντικού καθεστώτος ήρθε ως νέο αίμα στις φλέβες των Ελλήνων, έναν λαό παραδοσιακά δημοκρατικό. Η μεταπολίτευση όπως ονομάστηκε αυτή η περίοδος ίσως αποτελέσει πηγή πολλών αναλύσεων για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Ποιοτική δημοκρατία αλλά και φαινόμενα ρεβανσισμού, διαπλοκής και πολιτικού κόμπλεξ χαρακτηρίζουν αυτήν την περίοδο. Σιγά σιγά η μεταπολίτευση παρέρχεται και μπαίνει η χώρα σε μια νέα σελίδα πολιτικής ιστορίας αυτή της Ευρώπης και της Παγκοσμιοποίησης.
Η απελευθέρωση του Έλληνα από πάσης φύσεως φασιστικά και βασιλικά πρότυπα είναι πλέον δεδομένη. Το ερώτημα είναι πως θα πάμε ένα βήμα παραπέρα. Πως θα πορευθεί το κράτος στον 21 αιώνα. Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν και πως θα πάψει πλέον να μας απασχολεί το παρελθόν. Όχι με την έννοια να ξεχάσουμε γιατί χωρίς ιστορική μνήμη νομοτελειακά ένα έθνος σβήνεται από το χάρτη, αλλά να κλείσουν πληγές που κρατάνε ακόμα ανοικτές κάποιοι.

UPDATE: Το τελευταίο ποίημα του Γ. Σεφέρη γραμμένο την 31/3/1971

ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες,

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη…

Γαλήνη.

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκια:

Τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν παράμερα, τον καταξέσκισαν

πάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος Αρδιαίος, ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ