Το κυνήγι της χίμαιρας

Η ώρα πλησιάζει δώδεκα το μεσημέρι και είμαι ξύπνιος κανένα δίωρο. Είπα να αράξω λίγο και να αρχίσω το διάβασμα λίγο αργότερα. Δεν με κυνηγά και κανένας. Ανοίγω την τηλεόραση και από το κρεβάτι πάω στον καναπέ(μου αρέσει πολύ αυτή η ζωή). Βαριέμαι να σηκωθώ να φτιάξω καφέ. Και εκεί που πρωί πρωί βλέπω εφτά θανάσιμες πεθερές πέφτει το έκτακτο γεγονός. "Συνεδρίαση του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ".
Δεν ήθελα να αναφερθώ στην διαδικασία των εκλογών αλλά από την Κυριακή το βράδυ οι κυρίες και οι κύριοι δημοσιογράφοι έχουν γεμίσει τον χρόνο των ειδήσεων με τα τεκταινόμενα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σαν κοινός και αφελής άνθρωπος θέτω την πρώτη ερώτηση. Πως μέσα σε πέντε με δέκα ώρες γύρισε το σύμπαν ανάποδα και ο Γιωργάκης έγινε κόκκινο πανί για τους μισούς; Πέρα όμως από αυτό υπάρχουν πιο σημαντικά ερωτήματα κατά την άποψή μου. Η κρίση η οποία έχει δημιουργηθεί συμβαίνει γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν βγήκε στην εξουσία και χάσανε τις καρέκλες ή δεν βγήκε και διερωτώνται εάν έχουν χάσει την επαφή με τον κόσμο αλλά και την πολιτική τους ιδεολογία;
Δεν θέλω να πιστεύω ότι η μάχη γίνεται για την χαμένη καρέκλα διότι τότε έχουμε τρανή απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει. Όχι πως δεν υπάρχει η υπόνοια αυτή αλλά ελπίζει ο μέσος πολίτης πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εάν κατάλαβαν ότι τώρα έχασαν την επαφή με την ιδεολογία και το λαό τότε είναι βέβαιο ότι είναι όλοι ανίκανοι. Η εφαρμοσμένη πολιτική του κινήματος όταν είχε τα σκίπτρα τις εξουσίας κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ήταν καθάρα νεοφιλελεύθερη χωρίς δεύτερη σκέψη. Τέσσερα χρόνια τώρα δεν φαινόταν ότι το ΠΑΣΟΚ υπολύπεται στην κοινή γνώμη;
Ο μόνος που είναι αυθεντικός εκεί μέσα και τον πάω αν και έχουμε εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και διαδικασιών που θα πρέπει να εφαρμοστούν στην Ελληνική κοινωνία είναι ο Τζουμάκας.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει πάρει την κάτω βόλτα και αυτό θλίβει τους ανθρώπους που πιστεύουν στην πολιτική, στην πολιτική όχι στα κόμματα για να μην παραξηγούμαστε.