Ένας καθημερινός άνθρωπος

Αναφερόμαστε συχνά στον καθημερινό άνθρωπο όλοι μας και ακόμα περισσότερο η τηλεόραση, το μέσο το οποίο διαμορφώνει την κοινή άποψη όσο κανένα άλλο φυσικό η μη πρόσωπο. Πως είναι όμως ο καθημερινός άνθρωπος; Έχει αξίες; Ποιες είναι οι αρετές οι οποίες θα πρέπει να έχει στο δυσάκι του για να πορευθεί στην ζωή;
Δυστυχώς λόγος δεν γίνεται για αυτό το θέμα. Ίσως να μην το επιθυμεί και ο ίδιος ο άνθρωπος ο οποίος έχει καταφέρει να κλειστεί σε ένα καβούκι, να μετριάσει το ατίθασο συναίσθημά του και να απολαμβάνει τα αγαθά του υλικού πολιτισμού μας.
Ο καθένας από μας είναι κάτι το μή συνηθισμένο. Είναι το διαφορετικό μέσα στο πλήθος και θα πρέπει να διαφυλάττει την διαφορετικότητά του. Ο άνθρωπος δεν συγκρατεί τα θέλω και τα πιστεύω του. Μπορεί να κάνει το πιο τρελό πράγμα για υποστηρίξει τις ιδέες του έστω και αν είναι γελοίες. Μπορεί ακόμα να ξεχειλίζει από αγάπη και να μην περιμένει να βρει μια βολική πραγματικότητα για να την εκφράσει. Επιθυμεί την ανταπόκριση και δεν φοβάται την απόρριψη.
Το κλάμα στις μέρες μας τείνει να θεωρηθεί γραφικό. Σε πολλές περιπτώσεις είναι, όπως οι τόσοι και τόσοι πικραμένοι που φέρνει στα σπίτια μας η τηλεόραση. Στις διαπροσωπικές σχέσεις όμως δύσκολα αφήνει κάποιος τον εαυτό του ελεύθερο σε μια τρικυμία του μυαλού μόνο και μόνο από εγωισμό. Ο άνθρωπος όμως δεν φοβάται να κλάψει ότι τον πονά και τον χαροποιεί.
Ο άνθρωπος δεν φοβάται να τα παρατήσει όλα και να φύγει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Δεν φοβάται να παρατήσει έναν αγώνα όταν είναι στα όρια της αντοχής του. Οι άνθρωποι δεν θα τον κατακρίνουν γιατί θα έχει κάνει τα όσα δυνατά. Θα τον κατακρίνουν μόνο αυτοί που φοβούνται να είναι άνθρωποι.
Ο άνθρωπος δεν ανέχεται ποτέ να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Δεν δέχεται να παίζει ρόλους που του καθορίζουν άλλοι και θέλει να έχει πάντα ελεύθερο πνεύμα. Θέλει να αγωνίζεται για όσα τον θλίβουν και για όσα τον ευχαριστούν.
Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο στο παρόν. Ζει στο παρελθόν και στο μέλλον.